Die geskiedenis van hierdie huis in die voorstad van Jurmala is nie heeltemal algemeen nie: hulle het 'n blik vir motors begin bou en 'n gerespekteerde huisie in koloniale styl gebou.
Iemand bou sy huis in akkurate volgens tekeninge, planne, lote. Die acto- "" komponeer op die pad, "afhangende van die toenemende behoeftes. Voortdurend verander en aanvulling van die aanvanklike projek. Waarskynlik het albei hierdie metodes die reg om te bestaan, want die belangrikste ding is om uiteindelik 'n regte huis te kry.
Hierdie gebou is die eerste onafhanklike projek van Uldis Garant. Die ongewone situasie is dat die vorming van ULDIS nie 'n argitek is nie, maar 'n landskapargitek en ontwerper. Vir 'n aantal jare het hy by die Kommissie gewerk oor die koördinering van argitektoniese projekte van residensiële geboue, wat betrokke is by die skepping van landskappe by die ontvangs van webwerwe, ontwerp en herstelde historiese heinings in Riga en Jurmala. Gedurende hierdie tyd het dit volgens sy eie woorde 'n gevoel van historiese ontwikkeling opgebou, 'n begrip van die argitektoniese styl van die Letse-stede. Iochen wou 'n huis self skep en die tradisies van die Baltiese argitekte voortduur.
Die saak was onverwags. Die eienaar van die toekomstige huis het Uldis die projek van die heining om die ou werf met 'n klein gebou bestel. Hierdie gebou (gesellige, maar eerder vervalle huis) nadat die heropbou bedoel is vir ouers van die vrou en die toets van die eienaar. Daar is beplan om twee kinders van die kliënt vir die somervakansie te stuur. Toe die heining gebou is, en die ou huis herbou is, het die eienaar besluit om die transformasie van die webwerf aan te neem en weer ULDIS genooi. Dit het hout gazebo-pergola en swembad verskyn. Hulle verdien 'n aparte verhaal, en hy is 'n bietjie later. Intussen is daar besluit om 'n sekere ekonomiese gebou met 'n blik vir motors te bou. Maar in die proses om op tekeninge te werk, het die eienaar besluit dat die warm motorhuis baie geriefliker sal wees vir die longkappe, en die somerhuis is baie meer nodig as 'n skuur vir huishoudelike behoeftes. Die projek was herontwerp, 'n kombuis-eetkamer het verskyn, twee kinders en 'n badkamer. Konstruksie het reeds begin toe die eienaar onverwags besluit het om die somerhuis in warm te draai. Op die stadium van voltooiing van die werk het die gedagte ontstaan om in die konstruksie van 'n slaapkamer van ouers toe te rus.
Terloops, die argitek self sien niks in hierdie storie in hierdie storie nie en beskou dit baie tipies. Verrassend eerder, die feit dat al die gemagtigde kliënt se idees konsekwent beliggaam is, maar die huis het nie in 'n klein "Sjanghai" verander nie, bestaande uit 'n verskeidenheid verskillende aanvalle. Niks soos hierdie nie! Dit blyk die mees werklike, gesellige, moderne en selfs pragtige huisie vir permanente verblyf, wat die eienaars verlief geraak het op soveel dat hulle baie meer tyd daarin spandeer as in hul verteenwoordigende villa aan die oewer van die Oossee. Hoe het dit dit reggekry? Dit is wat regtig 'n gedetailleerde gesprek verdien.
Die kamers is in die reeks in die reeks gelewer, so op 'n sekere stadium was daar 'n werklike gevaar om die ooreenkomste van die spoorwegmotor met die toepaslike uitleg te verkry: 'n lang gang met 'n menigte deure. Om dit te vermy, was dit nodig om 'n sekere vertikale dominante op te stel, wat die voorkoms van die huis en sy binnekant kan verander. Uldis Garantis het voorgestel om 'n ongewone prokureur-gids te bou wat buite die oorspronklike ontwerp is. Natuurlik benodig so 'n dak addisionele ondersteunende strukture. Aktiewe-logiese motivering van sy unimprovasie van die huis. Sommige hiervan het verskeie baie ligte kolomme opgedaag. Hulle word gemaak van dieselfde boom wat die opheffing van die huis en in dieselfde kleur geverf het. Hierdie kolomme het 'n gebou gemaak wat in die koloniale styl soos tradisionele geboue lyk, het dit dadelik begin lyk soos iets ontspanne. Dit is op die tydstip. Alhoewel die argitek self gesê het, het hy hierdie vier kolomme nie oor enige style gedink nie, maar gevolglike intuïsie en begeerte om 'n huis as harmonieus as moontlik te maak.
Op grond van dieselfde intuïsie is verf gekies. Aanvanklik het die Kel vir die ma se huis geïdentifiseer. Ouderdom nadat sy skildery begin het vir 'n geskikte toon vir 'n nuwe gebou. Die belangrikste ding is wat die argitek daarop aangedring het, - sodat by die huis nie saamgeval het met die kleur nie, maar net gekombineer. Daarbenewens moes die kleur die "historiese komponent" dra sodat die nuwe gebou nie te veel "nuut" lyk teen die agtergrond van die algehele konstruksie van die gebied nie. Die grys-pistache, wat as gevolg van die gasheer gekies het, aangesien dit nie beter verantwoordelik is vir hierdie vereistes nie. Dus, na die finale skildery, die huis onmiddellik in die landskap pas, asof dit vir meer as een jaar hier staan.
As ons praat oor die interieurstruktuur, dan op die eerste verdieping (die leefarea van watter 100m2) die kombuis-eetkamer, woonkamer, ouers se slaapkamer, dogter se kamer en die enigste badkamer kamer, geplaas het. Terselfdertyd het die uitleg nie in die uitgeputte geslaag nie, wat dikwels met hierdie benadering tot konstruksie is. Almal, selfs die kleinste perseel lyk redelik logies en deeglik.
Hoekkamer met halfsirkelvormige kaggel en kombuis-eetkamer het 'n aparte toegang tot die tuin. Die ouer se slaapkamer is geskei van die res van die kamer met 'n glymuur van matglas. As dit oop is, kan jy vuurkaggel bewonder sonder om uit die bed te kom. Terloops, die kaggel het in hierdie plek net soos nodig ontstaan, die pyp het reeds hier geslaag. Aanvanklik was die idee om 'n halfsirkelvormige kaggel met 'n reguit muur te koppel, belaglik, het hy selfs die eienaars oortuig om die implementering daarvan te laat vaar. Maar na die voltooiing van die konstruksie het dit geblyk dat die kaggel eenvoudig in die hoek-beoogde hoek pas, en nou is dit een van die mees gesellige plekke by die huis.
Op die tweede verdieping, in die half-oupa, is die seun, waarskynlik die mees ongewone in die huis. Eerstens is daar geen toegangsdeur, ook nie 'n Tambura of Korridor nie, ten minste een of ander manier voorafgaan aan die kamer. 'N Koel trap eindig direk in die kamer wat die hele klein vloer neem (15m2). Tweedens, aangesien die hoofvenster van die kamer onder die dakkornice gaan, is 'n ander venster in 'n dubbele plafon, 'n solder gemaak. Sy aanstelling is om by die binneland aan te sluit, en om "sy dag" te gee.
Byna alle vensters van die nuwe gebou kyk in een rigting - die huis van die skoonmoeder. En eiland tussen die geboue is minimaal. Dit blyk dit weer toevallig die ekonomiese Saraike, wat aan die begin van die begin af beplan is en moet naby die hoofhuis wees. Om so 'n "digte gebou" te klop, word 'n algemene binnehof tussen die huise georganiseer, taai. Terloops, die gedwonge verkragting van behuising blyk te wees baie gerieflik. Soos die eienaars met ons gedeel het, kan dit hulle toelaat om die skoonmoeder te besoek - en terselfdertyd afsonderlik, sonder om met iemand te meng en nie irriterend nie. "Stel jou voor," sê die eienaar, sonder om terug te hou, "wakker word in die oggend, warm piere op die tafel, en daar is geen skoonmoeder nie. Trouens, die eienaars en hul kinders het eenvoudig hul ma liefgehad - 'n meester van ouma, wat hy daarin geslaag het om nie net sy eie te word nie, maar ook hul gastehuis. Haar pogings van die huis lyk nie soos 'n tydelike ketting nie, waar die eienaars slaan. Dit is altyd gesellig hier, altyd gereed vir 'n vergadering van kinders en hul vriende. Terloops, die binnehof laat jou toe om die ruimte kombuis-eetkamer onmiddellik uit te brei, dit is net nodig om tweekleppende glasdeure oop te maak. Dit is moontlik en bloot om die tafel in die binnehof te maak, hoewel dit vir straatbyeenkomste meer dikwels 'n gazebo-pergola gebruik.
Pergola voer 'n ander funksie uit. Ruim en hoog, dit is die argitektoniese dominante van die tuin, verbind al sy deel-dekoratiewe, ekonomiese en ontspanningsamestelling in die algehele samestelling.
Die dekoratiewe deel, toegerus met die "naam" van die gasheer, is 'n moderne, goed versorgde, maar vrye tuin sonder landskapversierende oorskot. Daar is blomblombloeiende blom en dekoratiewe struike, wat 'n soliede elastiese lint langs die heining vorm. Die Dieselfde heining is aan die grens met die naburige werf kyk na die wilde druiwe, wat gereeld braid en sny, sodat dit nie te gewelddadig groei nie en nie die vorm verloor het nie.
Die derde, ekonomiese deel, in grootte, is nie minderwaardig teenoor die tuin nie, is die erfenis van die geliefde skoonmoeder (die taktiese minnares van hierdie landhuis). Volgens haar diep oortuiging moet die plot nie net die oë wees nie, maar ook om voordeel te trek. Daarom is 'n tuin met 'n kweekhuis hier gebreek, 'n vrugtuin is georganiseer, daar is selfs 'n klein gebou waar konyne leef. Byna ouma streel agter die tuin. Dit is sy pogings op die tafel op enige tyd van die jaar - hulle vrugte en groente. Akakaya, hier groei aarbei - jy kan net jonger familielede jaloers wees! Maar, wat ernstig aan sy oes behoort, het die geliefde skoonmoeder nie vergeet om al hierdie tuinbou te versier nie. Langs die beddens word elke jaar 'n irrelevante aantal van 'n verskeidenheid somerkleure geplant. So hierdie deel van die tuin lyk altyd pret, alleen, vriendelik, soos egter en sy minnares.
So, amper deur Akhmatova: "As jy geweet het, van watter soort sera ..." Dit blyk dat selfs 'n voorwerp wat beloof om absoluut hopeloos te word van die oogpunt van argitektuur kan verander word in 'n bron en op dieselfde manier. Tyd die verpersoonliking van 'n hele stel buitengewone idees. Hoofsaaklik, skep, na die enigste korrekte innerlike gevoel van harmonie en skoonheid, wat in elkeen van ons is.